Collagraph
Tijdens mijn studie aan de kunstacademie in Kampen (toentertijd Constantijn Huygens Hogeshool voor de Kunsten, thans verhuisd naar Zwolle en na fusies Artez gaan heten) werkte ik met geconcentreerd salpeterzuur om de etsplaten zo diep mogelijk uit te laten bijten. Ik wist wel dat dit niet gezond was, maar aan gezondheidsaspecten werd in de opleiding in die tijd geen aandacht besteed. Pas later, ver na het afstuderen, ben ik mij ten volle bewust geworden van de schadelijke effecten.
Vanaf dat moment ben ik steeds terughoudender geworden met het gebruik van dit soort stoffen. In plaats van salpeterzuur ben ik bijvoorbeeld kopersulfaat gaan gebruiken, een in water op te lossen zout.
In 2009 had ik een grote overzichtstentoonstelling waar veertig werken werden opgehangen. Toen die alle hingen, was de expositie prachtig, maar toch, een vaag ongemakkelijk gevoel bleef bij mij achter. Ik zag toen pas in, dat ik niet alleen terughoudender was geworden met het gebruik van het zuur, maar ook dat heel geleidelijk in de loop van de jaren mijn onderwerpen mee geëvolueerd waren. Waar ik bij mijn afstuderen emotioneel geladen prenten maakte, die als het ware ‘pijn’ doen, waren mijn laatste werken beschouwend, eerder analytisch te noemen. Het ging niet meer direct over mensen, maar over bijvoorbeeld het dichtslibben van het open Flevolandse landschap met windmolens en hoogspanningsmasten. Dat was schrikken. Zo wilde ik niet verder.
Een collega wees mij op Peter Wray, een Engelse kunstenaar en ‘mede-uitvinder’ van de collagraph-techniek. Bij hem in Engeland heb ik in het najaar van 2009 op een echt onconventionele manier drukplaten leren maken die mij bij wijze van spreken terug brachten bij de expressie van haar diep uitgebeten etsplaten. Met behulp van heel andere materialen kan ik nu tot een vergelijkbare beeldtaal komen.