Doordruk (zeefdruk)
In het begin van de 20e eeuw werd deze techniek bedacht vooral om stoffen te bedrukken. Vervolgens namen beeldende kunstenaars deze over voor bedrukking van papier. Het is de enige techniek waarin je niet in spiegelbeeld werkt.
Een groot met fijnmazig nylon bespannen raam wordt op sommige delen afgedekt. Vervolgens schuif je met een rakel en inkt daar over. Die delen van het gaas die niet zijn afgedekt laten inkt door op het daaronder liggende papier.
Er is alleen een groot probleem ontstaan. Deze techniek was aanvankelijk mogelijk omdat de zeef werd bewerkt met een water-oplosbaar materiaal en er werd gedrukt met een thinner-gedragen inktsoort. Dat beet elkaar niet. Om gezondheidsredenen zijn thinner-inkten verboden. Er mag alleen nog worden gedrukt met watergedragen zeefdrukinkt. Maar het water uit de inkten lost het materiaal op de zeef op. Dus met het drukken van de oplage verlies je steeds meer van je afbeelding.
Momenteel is het alleen mogelijk om de zeef met fotografische materialen te bewerken. Daarvoor is veel apparatuur nodig, van vacuümpomp tot belichtingslampen.